Jarenlang deed ik mijn boodschappen bij Albert Heijn. AH. Appie. Naast het uitgebreide aanbod in de prettige winkel had dat ook te maken met mijn lichte vakgekte: AH was jarenlang een ideaal voorbeeld van sterke strategie en hoogstaande creativiteit. En dat wilde ik waarderen.

Terugbladerend in de reclamegeschiedenis geniet ik nog altijd van klassieke 1/1 krantenpagina’s met als afsluitend thema: “De Grootste Kruidenier Blijft Op de Kleintjes Letten”. Boem. Daar zeg je wat. En waar De Man in de sportpagina’s dook, zocht De Vrouw haar voordeel in de aanbiedingen van AH: “Vandaag spelen wij voor 1 keer Albert Cuyp”.

De wereld verandert. De consument verandert. Dus verandert communicatie. Maar met “Harry. De Manager” beschikte AH weer vele jaren over een gezicht dat grote sympathie voor het merk creëerde. “Gewoon Bij Albert Heijn” was geen kraker van een thema, maar Harry schitterde in tal van humoristische filmpjes waarvan velen klassiekers zijn. 

Harry is alweer een paar jaar ‘out’. AH was zoekend. Wist mijn gevoel niet meer te raken. En nu is er “Dat is het lekkere van Albert Heijn”. De superslappe variant op “Kijk, dat is het mooie van Leeuwarden” waarmee mijn geboortestad de wereld probeerde te veroveren. En het is aan Ilse om van dit thema een succes te maken. 

Ilse. Ik zag haar onlangs in de bios in een AH-filmpje. Zij is de langverwachte opvolger van Harry. Ook supermarktmanager. Helemaal van deze tijd. Grappig. Sympathiek. Minder stereotiep dan Harry en daardoor echter. AH kan verder met Ilse.

Maar inmiddels winkel ik nauwelijks meer bij Albert Heijn. Waarom niet? Staat in de volgende blog.